Σαββίδης Παναγιώτης
Το στρατιωτικό πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών στην 21 Απριλίου του 1967, ήταν ως συνέπεια της αστάθειας του αστικού πολιτικού συστήματος, αφού οι ενδοαστικές αντιθέσεις βρισκόταν σε έξαρση που επηρεαζόταν από της διεθνής συνθήκες του καπιταλιστικού ανταγωνισμού που διαπλεκόταν πολύ με το Κυπριακό ζήτημα.
Το...
χουντικό στρατιωτικό καθεστώς αξιοποίησε το μετεμφυλιακό θεσμικό πλαίσιο που διατήρησαν όλες οι διαδοχικές κυβερνήσεις της ΕΡΕ ( Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση ) , Ε.Κ ( Ένωση Κέντρου ) και οι κυβερνήσεις με την συμμετοχή των λεγόμενων << αποστατών >> μετά τον Ιούλιο του 1965. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του ήταν η ισχύς των << έκτατων μέτρων >> έως το 1974, ενώ μέχρι το 1962 τα << έκτατα μέτρα >> τα δικαιολογούσαν στο όνομα της << ανταρσίας των κομμουνιστών >>.
Η χούντα των συνταγματαρχών έστησε απέναντι στο λαό ένα αστυνομικό, στρατιωτικό μηχανισμό του αστικού κράτους. Η αστυνομία και η χωροφυλακή παρείχε στην χούντα δεκάδες χιλιάδες φακέλους όχι μόνο έως τότε δραστήριων κομμουνιστών , αριστερών, ριζοσπαστών, αλλά ακόμα και εκείνων που είχαν δράση στα χρόνια της Κατοχής και του ΔΣΕ ( Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ) και αργότερα είχαν αποστασιοποιηθεί από την ενεργό δράση. Η πρωτοπορία του εργατικού – λαϊκού κινήματος, χιλιάδες έμπειροι αγωνιστές, βρέθηκαν κρατούμενοι σε όλη την Ελλάδα. Στην συνέχεια εξορίστηκαν στη Γυάρο, στη Λέρο, στην Αλικαρνασσό, στον Ωρωπό και αλλού.
Το στρατιωτικό πραξικόπημα στηρίχτηκε από ισχυρά τμήματα της εγχώριας αστικής τάξης με πιο βασικό το εφοπλιστικό κεφάλαιο που είχε άριστες σχέσεις με τους δικτάτορες - πραξικοπηματίες. Ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης στην αρχή έβλεπαν με επιφύλαξη την χούντα, αφού φοβόταν μην αποθαρρυνθούν οι επενδύσεις. Τελικά η δικτατορία στηρίχτηκε από όλα εκείνα τα τμήματα της αστικής τάξης που αναγνώριζαν τα συμφέροντα και τον ρόλο των ΗΠΑ στην Ελλάδα, όμως ήταν ταυτόχρονα υπέρ της σύνδεσης με την ΕΟΚ, θέση που υιοθέτησε κατευθείαν η χούντα, τονίζοντας ότι είναι αδιανόητη η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας χωρίς την ένταξη στην Ευρωπαϊκή κοινότητα.
Οι όποιοι δισταγμοί καπιταλιστών ξεπεράστηκαν γρήγορα, καθώς η χούντα των συνταγματαρχών πήρε γρήγορα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου με πολλές φοροελαφρύνσεις, με την διαμόρφωση προγράμματος χρηματοδότησης δημοσίων επενδύσεων και ευνοϊκές συνθήκες για άμεσες ξένες επενδύσεις. Η μεγάλη καπιταλιστική εργοδοσία επωφελήθηκε από την απαγόρευση κάθε μορφή μαζικής συνδικαλιστικής δράσης , συγκεντρώσεων και κινητοποιήσεων .
Οι σχέσεις της χούντας με δυνατά τμήματα του κεφαλαίου ήταν δεδομένη, καθόλου τυχαίο ότι ο Αριστοτέλης Ωνάσης είχε παραχωρήσει πολυτελές κατοικία του στο Λαγονήσι, για να μένει ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος με την γυναίκα του.
Η χούντα για να έχει λαϊκό έρισμα εξαγόραζε έμεσα τμήματα του λαού μας, για να φαίνεται αποδεχτεί από αυτόν. Εκεί αποσκοπούσε η διαγραφή χρεών αγροτών, η άλλες παροχές σε τμήματα της εργατικής τάξης μέσο στεγαστικών προγραμμάτων. Εκείνη η εποχή θεωρείται η <<χρυσή εποχή>> των εργολάβων και υπεργολάβων όλη η χώρα κτιζόταν είχε μετατραπεί σε ένα γιαπί, αφού είχε βγει από τον πόλεμο, τον εμφύλιο καταστραμμένη, μια δεκαετία του 50 και αρχές 60 δύσκολη με πολύ φτώχεια στον λαό. Χιλιάδες να μεταναστεύουν η φεύγουν στα καράβια για να βρουν εισόδημα και να βοηθήσουν της οικογένειες τους και τα εμβάσματα που στέλνουν βοηθούν πολύ να αναπτυχθεί κυρίως ο κατασκευαστικός τομέας με εργολάβους και υπεργολάβους πολλοί φίλοι της χούντας να πλουτίζουν εκείνη την εποχή.
Τα κέρδη του κεφαλαίου αυξήθηκαν το 1971 κατά 186% με επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος. Για αυτό στήριξε την χούντα η οποία χρηματοδότησε ποικιλόμορφα το μεγάλο κεφάλαιο που εκτοξεύτηκαν τα κέρδη του εκείνη την εποχή.
Η οικονομία της χώρας υπηρετούσε την κερδοφορία του κεφαλαίου, αφού η χούντα αποτελούσε εκείνη την εποχή την καλύτερη μορφή αστικής πολιτικής διαχείρισης για τα ταξικά του συμφέροντα. Δεν έλειπαν και οι αλχημείες της χούντας που για να εξυπηρετήσει φίλους και ημετέρους πλουτοκράτες, δημιουργώντας ελλείμματα στο κράτος και εμφανίζοντας παράλληλα μείωση του εξωτερικού χρέους. Και πως το έκανε αυτό η χούντα.
Οι εργοληπτικές εταιρίες έπαιρναν δάνεια από το εξωτερικό με εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου και στην συνέχεια γινόταν ανάδοχες των δημοσίων έργων με παραχώρηση των δανείων στο Ελληνικό κράτος και μετέτρεπαν το χρέος εσωτερικό. Αυτή η παντέτα χρησιμοποιήθηκε σε πολλές συμβάσεις δημοσίων έργων.
Από το 1970 αρχίζει και ξεφεύγει το δημόσιο χρέος, στην εφημερίδα τα << ΝΕΑ >> 22 - 09 – 1971 σε κείμενο ανάλυσης του Κωνσταντίου Κόλμερ, μεταξύ άλλων πολλών ενδιαφέρον οικονομικών στοιχείων λέει ότι το δημόσιο χρέος που ήταν 32 δις. το 1966, διπλασιάστηκε μέχρι το 1970 στα 63,7 δις. Παράλληλα έχουμε αύξηση των εισαγωγών με ρυθμό 15% και ταυτόχρονη μείωση εξαγωγών στο 5 % . Οι εξαγωγές πάτωναν και οι εισαγωγές απογειωνόταν.
Αυτή η οικονομία με έναν πληθωρισμό να καλπάζει από το 1970 και με τάσεις αυξητικές του ελλείμματος του δημόσιου χρέους ήταν αποτελέσματα της δικτατορίας που ξόδευε χρήμα αφειδώς για φίλους και ημέτερους του καθεστώτος. Στην επταετία της χούντας είχε γίνει η μεγαλύτερη ανισοκατανομή με την αύξηση της μερίδας των κερδών, έναντι της μερίδας των μισθών στο εθνικό εισόδημα.
Ο οικονομολόγος Αδαμάντιος Πεπελάσης σε άρθρο στις 2 - 08 – 1974 κάνει λόγο για ξεπούλημα της Ελλάδας σε ξένα μονοπωλιακά κεφάλαια και χαρακτηρίζει την << ανάπτυξη >> της χούντας αντιλαϊκή.
Για αυτή την οικονομία βαυκαλίζονται σήμερα οι θιασώτες της χούντας των συνταγματαρχών, οι ναζί της << χρυσής αυγής >> και πάσης φύσεως φασίστες, που πλούτιζαν οι λίγοι από τον κόπο και τον μόχθο του λαού, που ζούσε καταπιεσμένα, φοβισμένα, μεροδούλι, μεροφάι και να παρακολουθεί το μεγάλο φαγοπότι της χούντας που έκανε πολλούς οικονομικά δυνατούς εκείνη την εποχή ( Βαρδινογιάννηδες, Λάτζηδες, κ.α. ).
50 χρόνια μετά από την εγκαθίδρυση της χούντας των συνταγματαρχών – Απριλιανών, οι εξέλιξες στα χρόνια της δικτατορίας μπορούν να βγάλουν ένα γενικό συμπέρασμα. Ότι οι πλατιές, εργατικές – λαϊκές – νεολαιίστικες δυνάμεις μπορούν τελικά να αντιδρούν και να κινητοποιούνται πάρα της συνθήκες ωμής βίας και ανοιχτής κρατικής τρομοκρατίας.
Και ότι η πάλη ενάντια στον εθνικισμό, φασισμό, σοβινισμό και κοσμοπολιτισμό πρέπει να ενταθεί στις μέρες μας, αγώνας που πρέπει να συνδεθεί με την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, του καπιταλιστικού συστήματος που βάζει εμπόδια στην λαϊκή ευημερία και κοινωνική πρόοδο.
Σαββίδης Παναγιώτης
