IV
Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
Τ. Λειβαδίτης
Λένε ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να επαναλαμβάνονται (αν κι ορισμένοι διατείνονται ότι αν αλλάζουν, αλλάζουν για το χειρότερο). Κάποιοι (εμμονικά, να απορείς, περνάνε την ώρα τους, κοροϊδεύουν ή βαυκαλίζονται;) βάλθηκαν να επιβεβαιώσουν και τα δυο. Φτάνει τόσα άριστα στη διαδικτυακή κι αεράτη αγάπη, πράξη μηδέν ή εφιάλτες (μια χαρά τα λέει η υπέροχη Κρήτη, mantinades.gr/mantinada/afoy-den-ksereis-n-agapas/7557), νυσάφι με τα μαθήματα στο ύπουλα συγκεκαλυμμένο bullying (ναρκωτικό, σου είπαν ότι θα σε ανεβάσει, όχι ότι θα σε χαλάσει), χωρίς ίχνος ντροπής λόγω κάλυψης, χωρίς ίχνος πραγματικού ενδιαφέροντος, έτσι όπως συμπεριφέρονται και δείχνουν, πόσο μάλλον, όταν λατρεύουν το βαρετό δίχτυ των εξαφανίσεων για αιώνες ή των αφρισμένων αναρτήσεων (ενίοτε μέσω προσφυγικού ρουμπώματος είναι τα παιδιά ηλίθιε και κατάληξη το σκύλο που δε φοβήθηκε μπόγια Φαήλο) ή έχουν (πάλι καλά) μόνο σφαλιστά παράθυρα και μόνο τα βράδια (το λες ανθρώπους στο πλάι) ή αρέσκονται να ψηλώνουν όταν οι άλλοι έρχονται στα όρια, έξω φρενών και υπό, όταν δεν ακούνε παρά μόνο τον εαυτό τους ή βάζουν στη σέντρα τρίτους, όταν δεν υπάρχουν, χειμέριους μήνες, Σαββατοκύριακα, καλοκαίρια, στους δρόμους της πόλης που περπατάμε παρά μόνον, εξόχως κι άπρακτα, στο παγκόσμιο χωριό και πλεούμενο υπερπέραν που μοστράρει ιδεατούς εαυτούς (εμείς, χωριό που φαίνεται, έχουμε και μειονεκτήματα). Όσοι, πλείστοι πλέον, χωράνε και βολεύονται σε τέτοιου είδους πρακτικές και δεν έχουν στιγμές που βαριούνται τον εαυτό τους (σαν εμάς τους υποδεέστερους), φαίνεται έχουν και καλύτερες παρέες (πες με χορτάρια στην Αμφιάλη των Πιερίων ή με ροκιές στα Λιτόχωρα), όλα καλά κι όπως αγαπάνε, μας το συνηθίσανε κι ας μη μας κάλεσε ποτέ, κανείς π.χ. με χαρταετούς στα χιόνια, μιας και βρωμάνε τα χνώτα μας και δεν είναι αυτή φάτσα και στόμα να τα δείχνουν (πες στην ουσία σα να μην μας έχουν καμία ανάγκη, σα να μην είχανε ποτέ, σα να μην ξέρουν τι θέλουν). Αλλού, λοιπόν, τα σάπια, τους κακιασμένους κρετινισμούς και το θεατρικό εργαστήρι (με συνεχείς απρόσωπες προσβολές δεν αποζητάς, εξφενδονίζεις στη στρατόσφαιρα), εκεί που χαρίζουν τον πραγματικό και πολύτιμο χρόνο τους, παρότι, όσο αφήνει η χαμοζωή που τρέχει ασθμαίνοντας (και δεν κοιτά τη δική μας μελαγχολία ή το ό,τι δεν μπορούμε σε όλους να αρέσουμε, μας το λένε, ούτε ο τρόπος που σκεφτόμαστε ούτε και πώς ζούμε, να απορείς προς τι όλα, http://www.lifo.gr/articles/imerologio/111808), είμαστε τόσο καιρό, όπως και σήμερα, στους δρόμους, σαν φορτωμένα μουλάρια κι ας μας κακιώνουνε οι απαιτήσεις κι όπως μπορούμε. Περπατάμε, αγωνιούμε, προσπαθούμε να διορθωθούμε και να γίνουμε κατανοητοί (έστω και ξαστοχώντας), μιλάμε, πέφτουμε, γελάμε, θυμώνουμε, τρώμε τα μούτρα μας, περιμένουμε, βιαζόμαστε, θλιβόμαστε, το ‘χουμε καλύτερο να σιωπούμε όταν δεν έχουμε κάτι να πούμε, τα χάνουμε, με σάρκα και οστά, χωρίς ολογράμματα αλλά χούγια σαν όλους (μιας και βαριόμαστε του θανατά το τίποτα των κοινωνικών δικτύων, http://www.lifo.gr/articles/health-fitness_articles/108704). Όποιος θέλει κάτι πραγματικά ας μας βρει στους δρόμους, χωρίς να μας φρικάρει, κερνάμε κάνα ρημαδοποτό πλάι σε βουνό ή θάλασσα, μπας κι αφεθούν οι γλώσσες και τα σώματα, μπας και χαλαρώσουμε τα ασυμμάζευτα και βγάλουμε καμία άκρη σε τόσο χάος, ολοζώντανα, ανθρώπινα κι ωραία. Όλα τ’ άλλα είναι βολικά διαδικτυακά φούμαρα για άλλους κι όλο το κρίμα στο λαιμό τους, όποιος θέλει, αν αυτά επιζητά, ας κατρακυλήσει μόνος σε χαμηλό παρακάτω, όλοι χωράμε, κι όσοι αρκούνται σε τσιτάτα για ανθρώπους που πέφτουν και σηκώνονται κι όσοι μάθαμε να βρισκόμαστε και να χαιρόμαστε, που λαχταράμε κι υπάρχουμε ακόμη, που έχουμε αμοιβαίο σεβασμό κι εκτίμηση, που σιωπούμε σαν ασφαλής συνύπαρξη κι αγγιζόμαστε (http://www.lifo.gr/articles/imerologio/111442) και αλληλοσυμπονούμε για τις όποιες αδυναμίες μας, που δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά μαζί, πέραν όλων, δε βρίσκουμε λόγο κι ούτε θέλουμε να εξαχρειωνόμαστε, να επιδεικνυόμαστε και να πουλάμε μούρη τον ελλειμματικό εαυτό, που έχουμε όλοι μας κι έχει εξελιχθεί σε άμορφος, ατελείωτος πολτός, σαν κακιασμένο παζάρι και μειοδοτικός διαγωνισμός, να λερωνόμαστε, δεν μας κάνει ρε αδελφέ, το σιχαινόμαστε σαν τα κρίματά μας (τα έχουμε κάνει, ξέρουμε πως είναι και πάλι πέφτουμε στη λούμπα κι επαναλαμβανόμαστε) και στην τελική ο καθένας κάνει όπως καταλαβαίνει, ας ασχοληθεί πραγματικά μ’ ό,τι νιώθει κι αγαπάει αληθινά, όχι μ’ απομιμήσεις, τελειώνει ακόμη ένα καλοκαίρι, μεγαλώνουμε κι ο ήλιος πάλι χάνεται όπως τα χρόνια, αθόρυβα ας κοπιάσει ο πιο αγαπημένος μήνας όλων, καλό βράδυ σε όλους
Αναγνώστης
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
Τ. Λειβαδίτης
Λένε ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να επαναλαμβάνονται (αν κι ορισμένοι διατείνονται ότι αν αλλάζουν, αλλάζουν για το χειρότερο). Κάποιοι (εμμονικά, να απορείς, περνάνε την ώρα τους, κοροϊδεύουν ή βαυκαλίζονται;) βάλθηκαν να επιβεβαιώσουν και τα δυο. Φτάνει τόσα άριστα στη διαδικτυακή κι αεράτη αγάπη, πράξη μηδέν ή εφιάλτες (μια χαρά τα λέει η υπέροχη Κρήτη, mantinades.gr/mantinada/afoy-den-ksereis-n-agapas/7557), νυσάφι με τα μαθήματα στο ύπουλα συγκεκαλυμμένο bullying (ναρκωτικό, σου είπαν ότι θα σε ανεβάσει, όχι ότι θα σε χαλάσει), χωρίς ίχνος ντροπής λόγω κάλυψης, χωρίς ίχνος πραγματικού ενδιαφέροντος, έτσι όπως συμπεριφέρονται και δείχνουν, πόσο μάλλον, όταν λατρεύουν το βαρετό δίχτυ των εξαφανίσεων για αιώνες ή των αφρισμένων αναρτήσεων (ενίοτε μέσω προσφυγικού ρουμπώματος είναι τα παιδιά ηλίθιε και κατάληξη το σκύλο που δε φοβήθηκε μπόγια Φαήλο) ή έχουν (πάλι καλά) μόνο σφαλιστά παράθυρα και μόνο τα βράδια (το λες ανθρώπους στο πλάι) ή αρέσκονται να ψηλώνουν όταν οι άλλοι έρχονται στα όρια, έξω φρενών και υπό, όταν δεν ακούνε παρά μόνο τον εαυτό τους ή βάζουν στη σέντρα τρίτους, όταν δεν υπάρχουν, χειμέριους μήνες, Σαββατοκύριακα, καλοκαίρια, στους δρόμους της πόλης που περπατάμε παρά μόνον, εξόχως κι άπρακτα, στο παγκόσμιο χωριό και πλεούμενο υπερπέραν που μοστράρει ιδεατούς εαυτούς (εμείς, χωριό που φαίνεται, έχουμε και μειονεκτήματα). Όσοι, πλείστοι πλέον, χωράνε και βολεύονται σε τέτοιου είδους πρακτικές και δεν έχουν στιγμές που βαριούνται τον εαυτό τους (σαν εμάς τους υποδεέστερους), φαίνεται έχουν και καλύτερες παρέες (πες με χορτάρια στην Αμφιάλη των Πιερίων ή με ροκιές στα Λιτόχωρα), όλα καλά κι όπως αγαπάνε, μας το συνηθίσανε κι ας μη μας κάλεσε ποτέ, κανείς π.χ. με χαρταετούς στα χιόνια, μιας και βρωμάνε τα χνώτα μας και δεν είναι αυτή φάτσα και στόμα να τα δείχνουν (πες στην ουσία σα να μην μας έχουν καμία ανάγκη, σα να μην είχανε ποτέ, σα να μην ξέρουν τι θέλουν). Αλλού, λοιπόν, τα σάπια, τους κακιασμένους κρετινισμούς και το θεατρικό εργαστήρι (με συνεχείς απρόσωπες προσβολές δεν αποζητάς, εξφενδονίζεις στη στρατόσφαιρα), εκεί που χαρίζουν τον πραγματικό και πολύτιμο χρόνο τους, παρότι, όσο αφήνει η χαμοζωή που τρέχει ασθμαίνοντας (και δεν κοιτά τη δική μας μελαγχολία ή το ό,τι δεν μπορούμε σε όλους να αρέσουμε, μας το λένε, ούτε ο τρόπος που σκεφτόμαστε ούτε και πώς ζούμε, να απορείς προς τι όλα, http://www.lifo.gr/articles/imerologio/111808), είμαστε τόσο καιρό, όπως και σήμερα, στους δρόμους, σαν φορτωμένα μουλάρια κι ας μας κακιώνουνε οι απαιτήσεις κι όπως μπορούμε. Περπατάμε, αγωνιούμε, προσπαθούμε να διορθωθούμε και να γίνουμε κατανοητοί (έστω και ξαστοχώντας), μιλάμε, πέφτουμε, γελάμε, θυμώνουμε, τρώμε τα μούτρα μας, περιμένουμε, βιαζόμαστε, θλιβόμαστε, το ‘χουμε καλύτερο να σιωπούμε όταν δεν έχουμε κάτι να πούμε, τα χάνουμε, με σάρκα και οστά, χωρίς ολογράμματα αλλά χούγια σαν όλους (μιας και βαριόμαστε του θανατά το τίποτα των κοινωνικών δικτύων, http://www.lifo.gr/articles/health-fitness_articles/108704). Όποιος θέλει κάτι πραγματικά ας μας βρει στους δρόμους, χωρίς να μας φρικάρει, κερνάμε κάνα ρημαδοποτό πλάι σε βουνό ή θάλασσα, μπας κι αφεθούν οι γλώσσες και τα σώματα, μπας και χαλαρώσουμε τα ασυμμάζευτα και βγάλουμε καμία άκρη σε τόσο χάος, ολοζώντανα, ανθρώπινα κι ωραία. Όλα τ’ άλλα είναι βολικά διαδικτυακά φούμαρα για άλλους κι όλο το κρίμα στο λαιμό τους, όποιος θέλει, αν αυτά επιζητά, ας κατρακυλήσει μόνος σε χαμηλό παρακάτω, όλοι χωράμε, κι όσοι αρκούνται σε τσιτάτα για ανθρώπους που πέφτουν και σηκώνονται κι όσοι μάθαμε να βρισκόμαστε και να χαιρόμαστε, που λαχταράμε κι υπάρχουμε ακόμη, που έχουμε αμοιβαίο σεβασμό κι εκτίμηση, που σιωπούμε σαν ασφαλής συνύπαρξη κι αγγιζόμαστε (http://www.lifo.gr/articles/imerologio/111442) και αλληλοσυμπονούμε για τις όποιες αδυναμίες μας, που δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά μαζί, πέραν όλων, δε βρίσκουμε λόγο κι ούτε θέλουμε να εξαχρειωνόμαστε, να επιδεικνυόμαστε και να πουλάμε μούρη τον ελλειμματικό εαυτό, που έχουμε όλοι μας κι έχει εξελιχθεί σε άμορφος, ατελείωτος πολτός, σαν κακιασμένο παζάρι και μειοδοτικός διαγωνισμός, να λερωνόμαστε, δεν μας κάνει ρε αδελφέ, το σιχαινόμαστε σαν τα κρίματά μας (τα έχουμε κάνει, ξέρουμε πως είναι και πάλι πέφτουμε στη λούμπα κι επαναλαμβανόμαστε) και στην τελική ο καθένας κάνει όπως καταλαβαίνει, ας ασχοληθεί πραγματικά μ’ ό,τι νιώθει κι αγαπάει αληθινά, όχι μ’ απομιμήσεις, τελειώνει ακόμη ένα καλοκαίρι, μεγαλώνουμε κι ο ήλιος πάλι χάνεται όπως τα χρόνια, αθόρυβα ας κοπιάσει ο πιο αγαπημένος μήνας όλων, καλό βράδυ σε όλους
Αναγνώστης
