Η δημοφιλής ηθοποιός κλέβει την παράσταση, ωστόσο η ταινία «Ο κυνηγός: η μάχη του χειμώνα» έχει κι άλλα αβαντάζ που την κάνουν απολαυστική: καστ που μαγνητίζει, το μαγευτικό ψηφιακό σύμπαν του παραμυθιού της Χιονάτης, σασπένς, χιούμορ και σκηνές έντονης δράσης.
Ο κυνηγός: η μάχη του χειμώνα
Τhe Huntsman: Winter’s War, ΗΠΑ, 2016, 114’
Σκηνοθεσία: Σεντρίκ Νικολά-Τρουαγιάν
Ηθοποιοί: Κρις Χέμσγουερθ, Τζέσικα Τσαστέιν, Σαρλίζ Θερόν, Εμιλι Μπλαντ
Το πρίκουελ του «Η Χιονάτη και ο κυνηγός» τα έχει όλα, εκτός από τη Χιονάτη. Με αφορμή εκείνη την πρώτη ταινία του 2012, που γνώρισε και καλλιτεχνική και, κυρίως, εμπορική επιτυχία, η Universal αποφάσισε να επαναλάβει το στοίχημα κρατώντας μόνο τα πιο περιπετειώδη, ανταγωνιστικά, θεαματικά και διασκεδαστικά νήματα της ιστορίας.
Η βασίλισσα Ραβένα ζει και βασιλεύει, είναι πολύ κακιά και δολοπλόκος, πληγώνει ακόμα και την αδελφή της, τη Φρέια, ενεργοποιώντας μέσα της τη δύναμη του πάγου - λίγο σαν το «Frozen» σε πιο υπαρξιακό. Η Φρέια αποτραβιέται σ’ ένα βορινό παλάτι κι εκπαιδεύει έναν στρατό κυνηγών, ανάμεσά τους τον ατρόμητο Ερικ και την αγαπημένη του Σάρα, με σκοπό να την προφυλάξουν απ’ το να ξαναγαπήσει.
Ο πόλεμος ανάμεσα στις δύο γαλαζοαίματες αδελφές δεν θ’ αργήσει να ξεσπάσει. Ακολουθώντας το υπόδειγμα του «Maleficent», η ταινία επενδύει σε τρεις άξονες: το καστ που μαγνητίζει από μόνο του τον θεατή (η Σαρλίζ Θερόν ως Ραβένα κλέβει με άνεση την παράσταση), το πολυσύνθετο, μαγευτικό ψηφιακό σύμπαν του παραμυθιού και το «κακό» που, ντυμένο με πάθος και χιούμορ, είναι οπωσδήποτε εξαιρετικά απολαυστικό.
Το σενάριο των Ιβαν Σπηλιωτόπουλου και Κρεγκ Μέιζιν αξιοποιεί τα κλισέ για να κερδίσει χρόνο, διατηρώντας όμως ξεκάθαρες τις σχέσεις και το σασπένς, και οι σκηνές δράσης ανταγωνίζονται σε επικινδυνότητα τα φορέματα της Ραβένα.
Ράτσετ και Κλανκ
Ratchet & Clank, ΗΠΑ, 2016, 94’
Σκηνοθεσία: Κέβιν Μανρό, Τζέρικα Κλίλαντ
Με τις φωνές των: Πολ Τζιαμάτι, Τζον Γκούντμαν, Μπέλα Θορν, Ροζάριο Ντόσον, Σιλβέστερ Σταλόνε / στα ελληνικά: Γιώργος Ματαράγκας, Νίκος Νίκας, Ανδρέας Ευαγγελάτος, Δημήτρης Σάρλος, Χάρης Βεραμόν, Γιώργος Σκουφής
Ο Ράτσετ είναι ένας αθώος «Λόμπαξ», ο τελευταίος του είδους του, ορφανός και μόνος. Ο Κλανκ είναι ένα λιλιπούτειο ρομπότ που το λογισμικό του παίρνει ταχύτατες στροφές. Οι δυο τους θα συνασπιστούν με τους Ρέιντζερς του Γαλαξία για να ανατρέψουν ένα επικίνδυνο όπλο που απειλεί να αφανίσει ολόκληρους πλανήτες. Δύο από τους πιο δημοφιλείς ήρωες βιντεοπαιχνιδιών αποκτούν τη δική τους ταινία, έτοιμη να κατακτήσει τα διαλαξιακά box office.
Στις αίθουσες από την Κυριακή του Πάσχα
Ανάσταση
Risen
Risen, ΗΠΑ, 2016, 107’
Σκηνοθεσία: Κέβιν Ρέινολντς
Ηθοποιοί: Τζόζεφ Φάινς, Τομ Φέλτον, Πίτερ Φερθ, Μαρία Μπότο
Ο ατρόμητος Ρωμαίος Κλάβιος κι ο υπασπιστής του Λούκιος αναλαμβάνουν με διαταγή του Πόντιου Πιλάτου να βρουν το σώμα του Χριστού που εξαφανίστηκε μετά τη σταύρωση και την ταφή του ώστε να καταπνίξουν τις φήμες περί ανάστασης και την απειλή εξέγερσης στην Ιερουσαλήμ.
Τα πέπλουμ δράματα είχαν κι έχουν εξ ορισμού μια δόση κωμικότητας και η «Ανάσταση» δεν αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο το ντεκόρ κρατά τον ρεαλισμό και τη λιτότητα της εποχής, ο Τζόζεφ Φάινς διατηρεί μια αίσθηση του επείγοντος στην ερμηνεία του και, κυρίως, το φιλμ αποφεύγει υπαρξιακούς και θρησκευτικούς συλλογισμούς όπως το «Πάθος του Χριστού» του Μελ Γκίμπσον και ακολουθεί περισσότερο τη δομή του θρίλερ – κι ως τέτοιο, μέρες που είναι, παρότι και με γνωστή έκβαση, κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό.
Μια θάλασσα από δέντρα
Sea of Trees, ΗΠΑ, 2015, 110’
Σκηνοθεσία: Γκας Βαν Σαντ
Ηθοποιοί: Μάθιου ΜακΚόναχεϊ, Κεν Γουατανάμπε, Ναόμι Γουοτς
Ενας σκηνοθέτης με ιστορικό ρηξικέλευθο και υπέροχο έχει κάθε δικαίωμα στην αποτυχία, κι αυτή είναι μακράν η χειρότερη ταινία στην καριέρα τού Γκας Βαν Σαντ, παρά τη φωτογένεια των δύο ανδρών πρωταγωνιστών του και του δαιδαλώδους δάσους όπου εκτυλίσσεται η ιστορία.
Ο Αμερικανός Αρθουρ περιπλανιέται στο θρυλικό δάσος Αοκιγκαχάρα στην Ιαπωνία, εκείνο που φιλοξενεί επίδοξους αυτόχειρες. Ο Αρθουρ αναρωτιέται αν η ζωή του αξίζει να τη ζει, κι η συνάντησή του μ’ έναν άλλον περιπλανώμενο, τον Τακούμι, θα τον βοηθήσει να δει τα πράγματα καθαρά.
Ολη η πνευματική αγωνία, που πυροδοτείται και μόνο στο άκουσμα του Αοκιγκαχάρα, γίνεται, στα χέρια του Γκας Βαν Σαντ ένα πομπώδες, φλύαρο, τετριμμένο και άνοστο υπαρξιακό δράμα.
Πάμε για Επανάσταση;
Σκηνοθεσία: Γκας Βαν Σαντ
Ηθοποιοί: Μάθιου ΜακΚόναχεϊ, Κεν Γουατανάμπε, Ναόμι Γουοτς
Ενας σκηνοθέτης με ιστορικό ρηξικέλευθο και υπέροχο έχει κάθε δικαίωμα στην αποτυχία, κι αυτή είναι μακράν η χειρότερη ταινία στην καριέρα τού Γκας Βαν Σαντ, παρά τη φωτογένεια των δύο ανδρών πρωταγωνιστών του και του δαιδαλώδους δάσους όπου εκτυλίσσεται η ιστορία.
Ο Αμερικανός Αρθουρ περιπλανιέται στο θρυλικό δάσος Αοκιγκαχάρα στην Ιαπωνία, εκείνο που φιλοξενεί επίδοξους αυτόχειρες. Ο Αρθουρ αναρωτιέται αν η ζωή του αξίζει να τη ζει, κι η συνάντησή του μ’ έναν άλλον περιπλανώμενο, τον Τακούμι, θα τον βοηθήσει να δει τα πράγματα καθαρά.
Ολη η πνευματική αγωνία, που πυροδοτείται και μόνο στο άκουσμα του Αοκιγκαχάρα, γίνεται, στα χέρια του Γκας Βαν Σαντ ένα πομπώδες, φλύαρο, τετριμμένο και άνοστο υπαρξιακό δράμα.
Πάμε για Επανάσταση;
Les Visiteurs
Les Visiteurs: La Révolution, Γαλλία, 2016, 110’
Σκηνοθεσία: Ζαν Μαρί Πουαρέ
Ηθοποιοί: Κριστιάν Κλαβιέ, Ζαν Ρενό
Ο «ηλίθιος κι ο πανηλίθιος» α λα γαλλικά επιστρέφουν με την τρίτη περιπέτεια του franchise που τακτικά σπάει τα ταμεία στη Γαλλία, πράγμα που δεν σημαίνει τίποτε για το υπόλοιπο κοινό του κόσμου.
Αυτή τη φορά το ταξίδι στον χρόνο των δύο ηρώων θα τους μεταφέρει στην εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, για μια κωμωδία γεμάτη κάφρικο, σκατολογικό, οριακά αφόρητο χιούμορ, τόσο κακό που δεν μπορείς παρά να γελάσεις.
Το τελευταίο μας τανγκό
Les Visiteurs: La Révolution, Γαλλία, 2016, 110’
Σκηνοθεσία: Ζαν Μαρί Πουαρέ
Ηθοποιοί: Κριστιάν Κλαβιέ, Ζαν Ρενό
Ο «ηλίθιος κι ο πανηλίθιος» α λα γαλλικά επιστρέφουν με την τρίτη περιπέτεια του franchise που τακτικά σπάει τα ταμεία στη Γαλλία, πράγμα που δεν σημαίνει τίποτε για το υπόλοιπο κοινό του κόσμου.
Αυτή τη φορά το ταξίδι στον χρόνο των δύο ηρώων θα τους μεταφέρει στην εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, για μια κωμωδία γεμάτη κάφρικο, σκατολογικό, οριακά αφόρητο χιούμορ, τόσο κακό που δεν μπορείς παρά να γελάσεις.
Το τελευταίο μας τανγκό
El ultimo tango
El ultimo tango, Αργεντινή, Γερμανία, 2015, 85’
Σκηνοθεσία: Χερμάν Κραλ
Η Μαρία Νιέβες Ρέγο και ο Χουάν Κάρλος Κόπες, σήμερα στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους, γνωρίστηκαν όταν ήταν 14 και 17 αντίστοιχα, χόρεψαν μαζί για περίπου πενήντα χρόνια, αγαπήθηκαν, μισήθηκαν, έγραψαν ιστορία.
Τώρα αφηγούνται τις αναμνήσεις τους σε μια ομάδα νέων χορευτών στο Μπούενος Αϊρες, οι οποίοι τις «μεταφράζουν» σε χορογραφίες. H ιστορία του πιο θρυλικού ζευγαριού χορευτών τάνγκο στην Αργεντινή, σ’ ένα ντοκιμαντέρ γεμάτο μουσική από τους Γκερντ Μπάουμαν, Λουίς Μπόρντα και Σεξτέτο Μαγιόρ.
Η Γιορτή της Μητέρας
El ultimo tango, Αργεντινή, Γερμανία, 2015, 85’
Σκηνοθεσία: Χερμάν Κραλ
Η Μαρία Νιέβες Ρέγο και ο Χουάν Κάρλος Κόπες, σήμερα στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους, γνωρίστηκαν όταν ήταν 14 και 17 αντίστοιχα, χόρεψαν μαζί για περίπου πενήντα χρόνια, αγαπήθηκαν, μισήθηκαν, έγραψαν ιστορία.
Τώρα αφηγούνται τις αναμνήσεις τους σε μια ομάδα νέων χορευτών στο Μπούενος Αϊρες, οι οποίοι τις «μεταφράζουν» σε χορογραφίες. H ιστορία του πιο θρυλικού ζευγαριού χορευτών τάνγκο στην Αργεντινή, σ’ ένα ντοκιμαντέρ γεμάτο μουσική από τους Γκερντ Μπάουμαν, Λουίς Μπόρντα και Σεξτέτο Μαγιόρ.
Η Γιορτή της Μητέρας
Mother’s Day
Mother’s Day, ΗΠΑ, 2016, 107’
Σκηνοθεσία: Γκάρι Μάρσαλ
Ηθοποιοί: Τζούλια Ρόμπερτς, Τζένιφερ Aνιστον, Κέιτ Χάντσον, Τζέισον Σουντέικις, Τίμοθι Ολιφαντ
Αυτός είναι ο Γκάρι Μάρσαλ όχι του «Pretty Woman», αλλά του «New Year’s Eve» και του «Valentine’s Day» που, με αναγνωρισμένη χάρη μεν, συνδέει σταρ εκρηκτικού εκτοπίσματος με μια εορταστική αφορμή κι ένα σενάριο συντηρητικό κι ανέμπνευστο που δεν χρειάστηκε παρά ένα πεντάλεπτο για να γραφτεί.
Οι μητρικές και πατρικές, υπαρκτές ή μη, σχέσεις φέρνουν κοντά (πάντα κοντά) τους ήρωες, σε μια ιστορία με φλατ χιούμορ και επαναλαμβανόμενα κλισέ, παρότι οι ηθοποιοί ακτινοβολούν ό,τι κι αν λένε. Η καλύτερη στιγμή της ταινίας είναι, το δίχως άλλο, οι σκηνές μετά τους τίτλους τέλους με τα «παραλειπόμενα» του γυρίσματος, που, επιτέλους, περιέχουν έναν αυθορμητισμό και μια πρωτοτυπία.
efsyn
